David eta Susana nobioak ziren ume-umetatik. Beti elkarrekin zeuden. Hamahiru urte bete eta berehala, amodioa egin zuten lehen aldiz, udalekuetan, ilargi beteko gau batean. Ordu arte musu-saio luze batzuk eta zirriak besterik ez zituzten trukatu, mutilaren hatzek neskaren hankartea goxatzen zutela, eta neskaren eskuek mutilaren zakila laztantzen zutela galtzen gainaldetik, gozatuaz tentetzeraino. Baina beti bakoitzak bere aldetik amaitzen zuen, eta bakarrik. Nork bere etxeko bakardadean. Bainugelan sarturik edo gauaren iluntasun lasaigarria bilatuz, familiako gainerakoek lo zeuden bitartean. Gau hartan bestela gertatu zen. Neskak blusa zabaldu zuen. Mutilak haren bularrak ukitu eta dastatu zituen. Ezpainekin haren gorputza arakatu zuen. Gona askatu eta kuleroak jaitsi zizkion. Neskak elastikoa kendu zion, galtzak askatu eta bere barrualdera erakarri zuen. Hain toki heze, bero eta atsegina izanik, ezin izan zion eutsi, eta presaka irten zen, belar gainean isurtzeko. Handik denbora batera, Davidek jakin zuen hura ez zela Susanaren lehen aldia izan. Nando, hemezortzi urteko auzoko txulo beltzarana, zakilaren forma ezin markatuagoa uzten zion bainujantzi estu eta zuria janzten zuena, denek inbidiaz begiratzen zioten Bultaco hori baten jabea, gozatua zen ordurako neskaren intimitateaz. Oso erakargarria zen, aitortzen zuen Davidek, baina baita ergel galanta ere. Halere, harekin ezkondu zen Susana, zenbait seme-alaba izan zituzten eta, azkenean, Susanak zaindu behar izan zituen, berak bakarrik, tratu txarrengatik banandu ondoren.
Sexu kontuetan, Davidek beste mutil batzuekiko erakarmena ere sentitzen zuen. Ez zitzaion erosoa egiten, bekatua omen zelako eta beste ergelkeria horiengatik, baina bazekien eta ez zuen ukatzen. Lagunekin zuhaitz artean ezkutaturik batak bestea ukitzera jolasten zireneko esperientzia haiek neurriz gain kitzikatzen zuten. Haietako batek, Juancarrek, masturbatu zuen lehen aldiz, hazia isurtzeraino. Hain bitxia eta hain bizia izan zen sentsazio hura, ezin baitaiteke esan gustatu zitzaionik. Baina jardunean jarraitu zuen. Bakardadean baina baita konpainian ere, beti gizonezkoekin. Juancar hamazazpi urterekin hil zen gaindosi baten ondorioz. Hilabete batzuk lehenago etxetik ihes egin zuen. Ondoko hiri batean agertu zen, zelai batean etzanda eta emakumez jantzia. Mundu guztiak jakin zuen Carla zela haren izenordea. Prostituitu egiten zen, sentitzen zen modukoa izateko kontsumitzen zuen heroina ordaindu ahal izateko.
Hamalau urte bete aurretik, Bertorekin egin zuen amodioa Davidek, bere lagun taldeko gazteenarekin; berarekin joaten zen igeri egitera. Kiroldegian, elkarrekin dutxatzea proposatu zion Bertok, eta kabina barruan, urzurrustaren azpian, biak biluzik, kartsuki musukatu zuen. Felazio bat egin zion lehen gizona izan zen; berarentzat ere, gizon bati egiten zion lehen aldia zen. Eta zakila uzkitik sartu zion lehena ere bai. Ez zen Susanarekin bezala izan. Gustagarria bai, baina ez hain abegitsua, nahiz eta, Bertok, jakin zuenez, esperientzia luzea zuen horrelakoetan, haren anaia zaharrenak sarritan jorratu zuelako. Berto ere saiatu zen zakila uzkitik sartzen, baina ez zuen lortu. Lasaitzeko gaitasuna oraindik ez zuen behar beste garatu. Hala eta guztiz ere, aho-sexua uste baino erotikoagoa eta atsegingarriagoa egin zitzaion. Jakina, beste zenbait aldiz ere errepikatu zuten.
Handik urtebete igaro arte, ez zuen beste mutil batekin harremanik izan. Behin, etxetik beste hiri batera familiarekin udako egun batzuk pasatzera joana zen batean, hogeita hamar bat urteko ezezagun ilehori eta oso erakargarri batek konbentzitu egin zuen David, etxeraino lagundu ziezaion. Bere bizitzako esperientziarik zorigaiztokoena izan zen. Han jasan zituen min fisiko eta emozionalen ondorioz, gaixo egon zen zenbait astez, eta ez zion inori arratsalde hartaz hitz egin. Horrela, bere sexu bereko pertsonenganako desioa zentsuratu egin zuen hainbat urtez. Eta bere boladarik heterosexualena bizi izan zuen. Neskekin eroso sentitzen zen eta ongi pasatzen zuen. Gainera ez zuen ezkutatu, justifikatu edo azalpenik eman beharrik. Ereduzko bizimodua eginez, lasaiagoa eta arrisku gutxiagokoa zen bizitza. Bi maitasun handi izan zituen unibertsitate-garaian, Itxaso eta Elsa, baina bizimodu lasaia apurtu egin zen Luis ezagutu zuenean.
Luis ekintzaile ezkertiar bat zen, eta gainera, gay mugimenduko buruzagi konprometitua, bere bizimodu osoa irauli zuena. Hiru urte zoragarri igaro zituzten elkarrekin, bikote irekia osatuz, bai beste gizon batzuekiko –taldean edo bakarka– eta bai beste emakume batzuekiko ere –kasu honetan beti batekin bakarrik–. Askotariko sexua, aberatsa, dibertigarria, begirunetsua eta, gehienetan, kontu handiz egina (GIB hasia zen sekulako hondamena egiten). Luis, azkenean, Itziarrekin ezkondu zen, hots, kuadrillako lagun batekin. Seme ezin ederragoa izan zuten eta zoriontsuak dira. David mutil guztiz homosexual batez maitemindu eta haren bikotekide izan zen, baina hala eta guztiz ere, hark betiko emaztegaiarekin ezkontzea erabaki zuen. Emaztegaiak bazekien, berak bazekien, denek onartzen zuten, harik eta betiko amaitu zen arte. Gaur egun, oraindik ere, biek elkarrekin bizitzen jarraitzen dute, nahiz ez diren ezkondu, lagun bereizezin bilakaturik, nahiz eta sexu kontuetan beren ohean beste gizon batzuek ere tokia baduten.
Daviden bizitzan beste pertsona batzuk ere izan ziren. Duela urte batzuetatik hona, pertsona bakarrarekin bizi, oheratu eta maitemindua dago. Tunisiar gazte bat da. Baina kopeta zimurtzen zaio eta suminduta erantzuten du, baldin eta norbaitek emakumezkoen sexuaz edo genitalez ergelkeria zakarren bat esaten badu, nahiko sarritan gertatzen dena giroko marika zentzugabe batzuen artean; baina baita gizonezkoen sexuaz edo genitalez ari direnean ere, lesbiana batzuen artean batere arraroa ez dena, beren buruak feministatzat eduki arren pedigri eskasekoak baitira halakoak. Edota, jakina, beste edozein pertsonak esaten badu, gustatzen zaiona gustatzen zaiola eta gustuko duena sentitzen duela, baldin eta bizimodua, berea eta besteena, arauen arabera, bakarra, lineala eta aurreikusgarria egiten tematzen bada, eta bizitzaren aberastasuna etiketa bakar batera mugatzen badu.
OHARRA.- Zinemak erabili ohi duen txanpon beraren bi aurpegiak dira fikzioa eta errealitatea. Kontakizun honetan esaten den guztia egia da, pertsona horiek bizi dira eta ederki aski film baterako argudioaren zati izan zitezkeen. Haatik, oraingoz, pertsonak dira eta ez pertsonaiak, haien izenak izan ezik, aldatu egin baititugu zuhurtziaz haien nortasunak babestearren.
Óscar Arroyuelo
mailoarroyuelo@hotmail.com
